De vervagende tijdlijn tussen waarheid en fantasie

Wat is waarheid en wat is fantasie?

In deze tijd van sociale media en internet zijn we veel meer op de hoogte van wat er in de wereld gebeurt. Binnen een paar seconden kunnen we weten wat er waar ook ter wereld gebeurt.


Iedereen kan hierop via onder andere sociale media reageren en in grote mate gebeurt dit ook.
Ik merk de laatste tijd ook dat steeds meer mensen hun mening over gebeurtenissen hebben en deze ook uiten.
Door het verschil in meningen over gebeurtenissen ontstaan er automatisch meer discussies, wat weer leidt tot verhitting en zo verder.

Ik heb er best wel even over moeten nadenken voordat ik verder kon schrijven. Ik kan er natuurlijk veel verder op ingaan, maar ik vind het belangrijker om te onderzoeken wat voor mij het beste is.


Wil ik altijd de onderste steen bovenhalen? Of kan ik ook met minder genoegen nemen?
Tot voor kort deed ik alles wat ik deed met 100% of meer. Ik gaf alles om eruit te halen wat erin zat en liever nog meer.
Kan ik dit nog wel? Of is met minder genoegen nemen ook goed?

Ik heb er simpelweg de energie niet voor om de waarheid te gaan onderzoeken. Ik kan dat simpelweg niet meer.
Voor mij is het nu belangrijk om op mezelf te focussen.
Ik heb er vrede mee te accepteren dat dingen gebeuren omdat ze gebeuren. Ik hoef niet meer te weten waarom.


Ik kan daarom ook bewust neutraal blijven over veel onderwerpen en me openstellen voor mensen die er misschien anders over denken.


Ik vind dit stukje onwetendheid wel fijn. Het geeft me rust.
Wat dat betreft is de acceptatie van mezelf en misschien een stukje onwetendheid of naïviteit een zegen.

Wat is dus waarheid? Mijn waarheid is dat ik naar mezelf moet luisteren.
Ik moet luisteren naar mijn lichaam en geest.
Dat is de enige manier waarop ik rust kan vinden.

Ik weet maar weinig dingen zeker in het leven. De enige zekerheid die we hebben, is dat we allemaal dood gaan. Wat er daarna gebeurt weet ik niet en om een bekende persoonlijkheid te quoten:

“Als we dood zijn, gaan degenen die van ons houden ons missen”

Auteur: P. Kuling

Loading

Een moeder uit een miljoen

Moeders zijn er in alle soorten en maten. Ik ben er één die niet altijd even zeker is van zichzelf. En als ik mij teveel richt op de vraag of ik mijn kinderen de juiste begeleiding en ondersteuning geef, ontgaat het mij bijna dat ik dankzij hen ook heel veel over mezelf leer.   

Lees verder “Een moeder uit een miljoen”

Loading

Allerzielen en de niet-gekende grootouders



Gastblog van Elsbeth Kuysters

Op mijn werkkamer staat een oud, houten bureau dat van mijn opa is geweest. Hierop staat een antieke, zwarte bureaulamp. De fitting is inmiddels vernieuwd, maar het lampje geeft nog steeds licht én warmte. Mijn poes ligt onder deze lamp behaaglijk te snorren op een kussentje dat speciaal voor haar is weggelegd. Op de overloop bij me thuis hangt de grote wandspiegel, ook van mijn grootouders geweest. Telkens als ik naar boven loop, zie ik mijn spiegelbeeld in de verte opdoemen. Hoe hebben ze er uitgezien toen ze jong waren?

Lees verder “Allerzielen en de niet-gekende grootouders”

Loading